“Беше тоа претстава кон која струмичката публика се понесе со очигледна благонаклоност, поздравувајќи ги од сè срце своите артисти, претстава во која беа исто така очигледни и напорите на режијата да го претстави Молиера како што тој најчесто се игра, фрлајќи го акцентот речиси исклучиво врз комичното во неговата комедија и врз она што претставува сценска играрија во неа. “
Иван Мазов
за претставата „Ѓаволштините на Скапен”(1962)
“Од толкувачите на улогите најтешка задача има А. Думов. Во улогата на скржавецот Арпагон тој предаде мошне импресивен лик. Неговата игра се карактеризираше со одмерена здржаност и со фин усет за ненаметлива комика. Посебна пофалба овој артист заслужува и за тоа што и покрај бурното реагирање на публиката на неговата креација издржа до крај да не падне во искушение и да не се подаде на евтини ефекти. “
С. Серафимов
за претставата „Скржавец“ (1960)
“Беше тоа претстава кон која струмичката публика се понесе со очигледна благонаклоност, поздравувајќи ги од сè срце своите артисти, претстава во која беа исто така очигледни и напорите на режијата да го претстави Молиера како што тој најчесто се игра, фрлајќи го акцентот речиси исклучиво врз комичното во неговата комедија и врз она што претставува сценска играрија во неа. “
Иван Мазов
за претставата „Ѓаволштините на Скапен” (1962)
“Режисерот Саша Маркус, како гостин, успеал навистина да направи претстава за условите на овој театар повеќе од коректна, влечејќи речиси сè што може да се извлече од овој малоброен ансамбл со скромни технички можности. “
Иван Мазов
за претставата „Љубовта е таква” (1963)
“Пиесата „Матуранти” од современиот француски писател Жозе Андре Лакур, премиерно изведена на 14.2.1964 год., го слика кошмарниот и хаотичен свет во Франција давајќи една поширока, поуниверзална димензија на проблемот на младите, фиксирајќи го вечно актуелното прашање на релација татковци-деца и правејќи убав спој на трагичното и смешното. “
Иван Ивановски
за претставата „Матуранти“ (1964)
“Изведбата на оваа позната трагедија на Шилер во струмичкиот Народен театар спаѓа меѓу поуспешните реализации на оваа сцена. Имајќи пред себе текст што заслужува секаков респект, струмичките артисти, сесрдно потпомогнати од режисерот Димитар Христов, настојуваа што поуспешно да се справат со текстот на Шилер, доловувајќи едно време по своите белези доста оддалечено од нас и човечки карактери по своите вечни копнежи сосема блиски, ако не и исти со нашите. “
Иван Мазов
за претставата „Интрига и љубов“ (1964)
“Тоа беше средба по долга пауза со колективот на овој театар. И ќе речеме веднаш – пријатна. Зашто, по заминувањето на неколку членови од овој театар во Скопје по малку се приплашувавме за неговата судбина. Но, струмичките театарски ентузијасти и овој пат покажаа дека со упорна работа и голема љубов можат да се постигнат добри резултати. “
Иван Мазов
за претставата „Белег” (1965)
“Во режијата на Ацо Алексов на струмичката сцена „Петте вечери” на Волоѓин беа играни како хроника на две љубови во чиешто средиште беа очигледни напорите за остварување на една сценски што покултивирана и подопадлива претстава. “
Иван Мазов
за претставата „Пет вечери“ (1966)
“Оваа во целина мошне успешна сценска реализација, која на Театарските игри „Војдан Чернодрински“ во Прилеп не остана без признание претставуваше најава за слични успеси, и тоа само неколку години подоцна, и на Струмичкиот театар и на Бранко Ставрев како режисер, кој се залагаше за добар вкус во пласирањето на хуморот, уверен дека тој може да располага со исклучително голема сила единствено ако е искрен, објективен, прочистен од вулгарности, што го потврди и со праизведбата на спектаклот „Смеа низ сокаците“. “
Иван Ивановски
за претставата „Смеа низ сокаците“(1969)
“Ансамблот покажа дека е во состојба да изведе и посензибилен текст, да се вклопи во модерна сценска концепција. Битен елемент за повеќето од артистите е култивирањето на фразата којашто често им прави замки, па ги оневозможува во експонирање на творечкиот однос спрема улогата, ја насочува динамиката на претставата. “
Петар Ширилов
за претставата „Дамки“ (1971)
“Бранко Ставрев својата драмска приказна временски ја врамува од создавањето на првиот човек па сè до неговата смрт. И во тоа врамување тој прави драмски настан врзан во цврст драматуршки ѓердан. Повеќето приказни, записи и гатанки кои му послужиле како повод за својата сценска композиција, умешно ги врзува во еден возбудлив драматуршки тек во кој поентата ја насочува кон откривањето на човекот. “
Петре Бакевски
за претставата „Векутума века“ (1974)
“Својот потфат во врска со Цепенков, Бранко Ставрев го определува како сценска композиција, што можеби е и најблиску до вистината. Во случајот на „Векутума века или житие Адамово“, иако е во прашање сценска претстава, не се работи за драматизација на еден или повеќе прозни или други текстови. Во него нема нагорнина на драмски текст, ниту длабина во заплетот. Ставрев, по сè изгледа, е восхитен пред сè од народното творештво, на кое му се предава со сето срце и со сиот свој жар. “
Иван Мазов
за претставата „Векутума века или житие Адамово“ (1974)
“На струмичката сцена оваа пиеса на Цанкар ја постави Душко Наумовски како гостин. И тоа како гротеска. Ќе речеме веднаш, сосема правилно. И тоа гротеска не на карактери, туку на една состојба и идеја. Во претставата ставот на авторот беше доведен до мошне нагласена хипербола со желба малограѓанштината и лажниот патриотизам да бидат извлечени на што попреден план. Кон таква цел се стремеше и сценографијата, замислена како некаква огромна кошара од која нема излез, а во која можеше да се ѕирне само низ еден мал прозорец, оставен специјално за таа цел. “
Иван Мазов
за претставата „Соблазна во Шентфлоријанската Долина“ (1976)
“Младиот режисер од Скопје – Стојан Стојаноски направи мошне обмислен потег со ангажирањето на артистот на скопскиот Драмски театар, Мите Грозданов, за толкувањето на една од клучните улоги – Горчин. Неговата креација, многу прецизна во изразот и во тонот, го поттикна ансамблот за една скоро максимална ангажирана игра, при што особено пријатно изненадија интерпретациите на Тинче Ристеска и Тинка Србинова “
Иван Ивановски
за претставата „Скок преку кожа“ (1984)
“Меѓу несомнените квалитети на најновата премиерна изведба на Струмичкиот театар – пиесата „Лет во место“ од Горан Стефановски, спаѓа сценографијата на Чедо Христов, која може да се оцени како најуспешна сценографија на ова дело видена досега на македонските професионални сцени. И покрај непогодноста на сцената, тој компонира таков декор што ќе ѝ даде на изведбата извонредна функционалност. “
Иван Ивановски
за претставата „Лет во место“ (1984)
“Едно од најпријатните изненадувања беше креацијата на Тинче Ристеска, како Ќерче, предадена со акценти на непосредна изразност и со убаво пронајдени детали. Сепак, вистинско откритие на оваа изведба беше младиот артист Крсте Јовановски, кому по завршувањето на Факултетот за драмски уметности во Скопје, ова му беше прва поголема актерска задача. “
Иван Ивановски
за претставата „Бледица“ (1985)
“Во оваа претстава учествуваше целиот изведувачки состав на Народниот театар „Антон Панов” од Струмица, кој остави впечаток со својата дисциплинирана, хомогена игра. Секако централна фигура во пиесата „Големиот смок“ од Митко Маџунков е ликот на Иљо, кој како гостин го толкуваше артистот на скопскиот Драмски театар – Мите Грозданов. “
Иван Ивановски
за претставата „Големиот смок“ (1986)
“А режијата на Наумовски како да беше повеќе заинтересирана за визуелизацијата отколку за истакнување на духот на делото. Гостинскиот режисер од Скопје ја започнува изведбата мошне интересно, најавувајќи една линија на внатрешно откривање на јунаците на драмата и на настаните што треба да уследат во неа, која, за жал, брзо се напушта, често режисерот губејќи се во некои нејасни метафори, кои малку значат за одредување на суштините. “
Иван Ивановски
за претставата „Парите се отепувачка“ (1987)
“Мите Грозданов, толкувајќи ја ролјата на Иљо М., клучна фигура во претставата, градиосмислен лик на човек кој не прифаќајќи некакви понудени животни шеми од средината во која живее, останува чист, полн со топлина и подготвен за херојско дело. Зора Георгиева, како Андромаха, жена на Иљо М., донесе извонредно пластичен лик на „жена од народот“, мајчински благородна, кога треба мудра, кога треба празноверна, подготвена да му се спротивстави на сè кога е во прашање одбраната на правдата. “
Катица Трајковска
за претставата „Сенката“ (1988)
“Ќе бидеме најблиску до вистината ако кажеме дека во овој сценски проект сè како да беше подредено на посебно експонирање на ликот на Мис мама Еми во драматизираниот Колдвелов текст. Со други зборови речено, централна фигура во претставата за која станува збор беше славеничката Георгиева. За таа да биде во својот вистински елемент голем придонес даде Бранко Ставрев, кој беше комплетен автор и на овој проект. “
Иван Ивановски
за претставата „Мис мама Еми” (1990)
“Инаку, „Словенски Орфеј“ е најамбициозниот проект на Струмичкиот театар во сезоната што завршува и, како таков, секако е достоен репрезент на доблестите на оваа театарска куќа. Успешно одбраниот амбиент за премиерната изведба, брегот крај Дојранското Езеро, во близина на централната плажа и наспроти осветлените грчки села од другата страна на водата, на моменти, кога тоа беше потребно, создаваше стеснет простор за игра “
Гоце Ристовски
за претставата „Словенски Орфеј“ (1992)
“Во настапот на Мариета Гуциева има лирски тонови и топлина. Таа ја толкува и близначката со мали засилувања и градација на емоциите, што прави во оваа втора ролја да ја чувствуваме како реална, здрава и опиена од животот. Иако, главно коректно остварувањето на Гуциева е обременето со недоволно совладана техника на говорот, така што текстот повеќе го декламира отколку што го кажува логично. “
Тодор Кузманов
за претставата „Пат за Лихнидос“ (1994)
“Сашо Миленковски вели дека тоа е живот помеѓу два полициски часа. И дека во таков случај индивидуата сака да емигрира. Во себе. Ова би рекле дека е главната тема во „Мавзолеј“ на Братислав Димитров, што Миленковски го постави на сцената на Народниот театар во Струмица. Тој на сцената изнесе 14 лика, секој ставен во своја слика. “
Цветанка Зојчевска
за претставата „Мавзолеј“ (1994)
“Кока-колата се претвора во центар на светот, во фетиш кој поседува магична моќ и е основна движечка сила. Ваквиот амбиент најцелосно го отсликува костимографијата на Елена Дончева. Некои од ликовите се со гас-маски, други во пластични костими, коишто се показателни за ликовите, особено, во случајот на Жената. “
Тодор Кузманов
за претставата „Духот на лименката“ (1999)
“Преку неговите Робеспјер и Дантон, Пројковски по коректната визура на првиот дел на драмата, во вториот главно се префрла на теренот на парламентарна забава. Црвените метални кофи, на долги монтажни рачки поставените црни гумени одзатнувачи на канализациски цевки, веце-атмосферата на дебатирање, честата употреба на огнот и неодминливите знамиња, земјата и водата, сценските движења, заклучокот на крајот на изведбата (Сен Жист) од типот – ги сакаме, ги гласаме, а потоа не им веруваме “
Лилјана Мазова
за претставата „Смртта на Дантон“ (2005)
“Навистина интересен и оригинален приод на гостинскиот режисер Гаро Ашикјан од Бугарија. За спроведување на својата идеја Ашикјан и неговиот соработник на дизајнот (сцена и костими), Милена Пантелеева, исто така, гостинка од Бугарија, ја соголуваат и опустошуваат сцената. На неа има малку декор, значи малку знаци и симболи. Паѓа в очи дека сепак костимографијата е она што ѝ дава колорит на претставата “
Тодор Кузманов
за претставата „Женидба“(2005)
“Бранко Ставрев оваа приказна ја гради на две нивоа. Во средината на сцената е огромна, предимензионирана печка, чии пламења ги голтаат ситните човечиња. Тие се долу. А горе над печката е „царството“ на парољупците кои за камата го продаваат и својот пород. Во една ваква поставеност каде и печката е своевиден лик, Ставрев како да го поставува прашањето: „Каде е пеколот?“ Јас би рекла кај сите. “
Цветанка Зојчевска
за претставата „Печалбари“ (2006)
“Ликот на Шуки (Ален Нанов) е направен да биде дисперзивен, да се согласува со шефот Гага, да не се согласува, да му се противи, да биде злоупотребен од него, што Нанов го покажа тоа, но режисерски е форсирано ликот на Гага да е далеку посилен, при што едниот тас од вагата е непотребно смален. Истиот тој начин е пресликан кај Сале, ликот на Стојан Велков-Трн.”
Емилија Матеничкова
за претставата „Гола Вера” (2007)
“Најубавата ода испеана некогаш на Мисирков, аналогно и на неговата пасија, опсесија, вечна борба, тага, и над сè, љубов – Македонија, се изведе во Струмичкиот театар деновиве, на праизведбата на претставата „Последниот ден на Мисирков“ од Јордан Плевнеш, во режија на Дејан Пројковски. Текстописецот, се чини, го напишал своето најубаво, најзрело, возвишено драмско-епско дело досега. “
Даниела Стојановиќ
за претставата „Последниот ден на Мисирков“ (2008)
“Најголемиот товар го носат „близнаците“ Стојан Велов-Трн и Кољо Черкезов како Антифол од Ефес и Сиракуза и нивните слуги Васил Михаил и Ванчо Василев, нормално и тие со исто име, Дромио. Тие успешно се справуваа со сцената, со говор и физикус, давајќи ѝ динамика на комедијата и придодавајќи се на општиот впечаток за убава театарска слика “
Борче Грозданов
за претставата „Комедија од грешки” (2008)
“На сцената има и три големи празни рамки од кои се влегува или излегува од дејствието, се чека, се смислува и сè се повторува. Тренчовски со големата актерска екипа ја постигнува целта: да се доживее мешаницата и уште повеќе „џунглата во спроведувањето на демократијата”. Играта на актерите, иако некаде е подзабавена, го отсликува тој свет на кој, само гледан отспротива, се смееме “
Лилјана Мазова
за претставата „Тибурсио и Синфороса“(2009)
“Уште пред почетокот, на гледачот му е јасно дека е ставен во позиција на телевизиски воајер. Сцената е тлоцрт на еден просечен стан, поделен на соби, а во секоја од нив има камера што го следи дејството – очигледна алузија на реално шоу. “
Александра Бошковска
за претставата „Огнено лице“ (2009)
“Режисерот Васил Михаил и актерите Јасмина Вучкова и Коста Ангов сценската игра ја претвораат во условна сценска игра/студија насочена кон чист и редуциран но целосен театарски чин. Ваквата непретенциозна игра со многу сценски условности и без никакви реквизити и сценографски додатоци ја упатува целата сетилна визура врз текстот и врз пластичноста и умеењето на актерите низ приказната за Ирис и Хенри… “
Љубомир Груевски
за претставата „Каминот“(2009)
“Тарана на Черкезов е лик кој трпи, промислува и преиспитува бидувајќи така во постојан активен сценски однос кон своите џелати. Тоа се двајцата инспектори на тајната служба кои овде се во креација на искусниот Бранко Бенинов и Игор Тодоров. Бенинов преку селективно избраните актерски постапки и манири обликува класичен таен агент кој ќе ја наведува жртвата на признанија и разноразни потписи. “
